Το μανίκι

Παρκάρει μια τζιπάρα πάνω τωβ 100.000 ευρά,
έτοιμη να γάει την έρημο Καλαχάρι
φρεσκοπλυμένη γυαλισμένη και σε πολύ αντβέντουρ μούντ ναούμ,
μπαίνει ο τυπάς στο στούντιο φορτωμένος απο αέρα χόλιγκουτ και βάλε..




Πόσο κάνει το μανίκι με λέει.
Πραγματικά με ανεβαίνει το αίμα στο κεφάλι όταν ακούω τέτοια κουφά.
Ο τυπάς δεν είχε ούτε ένα τατού πάνω του
και έτσι όπως τον έκοψα πάνω απο κανα μισάωρο βελονισμό
αποκλείεται να άντεχε.
Καλοκαιρινό η χειμωνιάτικο μενίκι θέλετε παρακαλώ.. του απαντώ.
Τι είναι καλύτερα με λέει... και εκεί αρχισα να γελάω.

Γιατί αν αρχίσω να πέρνω μερικά πράγματα στα σοβαρά δεν τον γλιτώνω
τον εσώκλειστο διαλογισμό στα βουνά του Νεπάλ.
Θέλει υπομονή η κάθε δουλειά και ειδικά όταν έχεις να κάνεις με ανθρώπους
κα γενικός απο όλα τα φρούτα του δάσους.
Έκατσα μετά και άρχισε η ψυχανάλυση, τον εξήγησα ότι πρέπι να με δώσει ιδέες
απο το σχέδια του αρέσουν και δεν ειναι εργοστάσιο και φασόν η φάση.
Απο την μια η τηλεόραση και όλες αυτές οι καινούργιες τάσεις έχουν κάνει τον κόσμο του τατουάζ  ποιο προσιτό στον μέσο άνθρωπο στις μέρες μας και έχουν πολλά παο τα ταμπού του παρελθόντος και απο την άλλη πόσοι απο τους μουσάτους εκει έξω  με τα μανίκια ξέρουν τι έχουν πάνω τους και γιατί το έχουν.
Στις μέρες μας είναι σχεδόν αδιανόητο ένα τατού να μην έχει ποιότητα άλλα πέρα απο την ποιότητα, το σχέδιο και την όμορφη ζωγραφιά, όταν μπαίνουμε ποιο βαθειά στο ωυχολογικό κομμάτι τότε το τατού αποκτά και πάλι νόημα.
Δεν είναι κάτι που θα το μετανοιώσουμε θα μέινει εκει ανεξίτιλα
πότε απο χαρά πότε απο λύπη
να μας θυμίζει εικόνες και βιόματα απο το παρελθόν μας
και να μας δίνει δύναμη μεχρι τις τελευταίες μέρες μας
και αυτή ειναι και η ομορφιά του.

Think before Ink!